Nadat ik me in mei toch lichtelijk over de kop had gereden tijdens mijn eerste etappe van de 100 Cols, heb ik het deze keer anders aangepakt. Nu eens niet op de bonnefooi, maar alle hotels vooraf besproken. Het boeken van hotels via de website van Logis de France gaat op zich best goed, maar niet altijd vlekkeloos. Soms werd er niet gereageerd, dan weer moest er en fax met een creditcard nummer naar het hotel om de boeking vast te leggen en soms moest er zelfs vooruit betaald worden. Toch had ik pakweg vier dagen voor mijn vertrek alle hotels rond. Nu een overzicht van het gebeuren tijdens de rit rond de Vogezen.
Naar de start.
Ik parkeer mijn auto bij een hotel net buiten Colmar en stap op zondagochtend op de fiets richting Champagny, mijn startpunt voor deze etappes van de 100 Cols. Over deze tocht is weinig te vertellen. Tenminste, … Volgens de kaart moet ik bij Cernay de drukke N66 kruisen. Even het spoor over en dan aan de andere kant verder. Spoor? Verrek ja, aan de overkant van de weg loopt een spoorlijntje, aan deze kant zijn geen rails meer te zien. Dan maar tussen de paaltjes door naar de andere kant. Dit is dan ook zo ongeveer alles wat echt (noemensw)aardig is om te vermelden.
Isle sur le Doubs
Het is droog wanneer ik opsta, al ligt de dikke grijze deken wel weer erg laag
vandaag. Het ontbijt is geheel zelfbediening. Na drie grote sneetjes brood en
twee bak thee, kleed ik me om. Wanneer ik op de fiets stap, begint het te
motregenen. Ik ga toch maar rustig op pad, wat moet je anders. Voor vandaag
staat een rit naar Isle sur le Doubs op het programma. Dit is een verplichte
stempelplaats op ongeveer 50 km van Champagny. Een mooi punt om mijn Vogezen
etappe te starten. Na 30 km fietsen hou ik onder een afdak mijn eerste stop. Ik
had het idee dat het weer beter werd, maar terwijl ik daar zo zit, vliegen de
flarden regen voor de bossen langs. Het is alles behalve droog. Voor Isle sur le Doubs stop ik even om het dal te filmen. Dan kom ik tot de ontdekking dat het al bijna kwart voor twaalf is. Om twaalf gaan de postkantoren vaak dicht en ik moet nog een stempel halen voor de 100 Cols. Gelukkig hoef ik niet te zoeken, in het centrum kom ik langs het postkantoor. Fiets aan de kant en snel een stempel. De dame achter de balie heeft dit duidelijk vaker meegemaakt. Ze controleert zelfs eerst nog even of de datum klopt. Dan wenst ze me nog "beaucop de courage" voor de rest van de route.
De eerste klim, de Cote du Gelot, begint langs een bijna loodrechte wand. Zo zie je tenminste dat het snel omhoog gaat. Helaas begint het hier ook weer meer te regenen. In het eerst volgende dorp zie ik een leuk houten bushokje. Even controleren, nee de bus komt pas over drie kwartier. Kan ik hier rustig gaan zitten eten. Als ik, na twee bolletjes, aan een banaan bezig ben, komt er een jonge dame langs. Ik groet haar, uiteraard, beleefd. Ze haalt haar post op en wandelt terug. Even is ze uit beeld, dan komt ze naar me toe en spreekt me aan. Maar ja, mijn Frans is belabberd, dus vraag ik haar of ze Engels kan. Gelukkig. Of ik iets warms te drinken wil, koffie of zo. Nee dus. We praten nog even; waar ik vandaan kom, waar naar toe, hoe ver vandaag enz. Dan vraagt ze nog eens of ik niets te drinken wil. Het weer ziet er niet best uit, dus ik wil zo snel mogelijk door naar het hotel. Niet te lang stilzitten, wordt je toch alleen maar koud van. Dan wandelt ze naar huis. Wat moest ik daar trouwens van denken? Een mooie jonge meid die zo maar een vreemde man probeert op te pikken? En dat in zo'n gat waar iedereen iedereen kent. Na een foto te hebben gemaakt, stap ik op.
Verderop moet ik volgens de routebeschrijving een smalle weg op. Nou smal was de weg zeker. Geasfalteerd was het ook. Nou ja, plaatselijk was het eigenlijk niet veel meer dan een verhard karrenspoor, zo slecht. Zou ik tijdens een training de B groep door een weggetje van deze kwaliteit sturen, dan zou me dat zeker niet in dank afgenomen worden. Voor het volgende dorp moet ik zelfs door een klei bende veroorzaakt door de koeien die de weg over gedreven worden.
Champagney - Grand Ballon
Tja, wat valt er te vertellen. Gewoon de route van de 100 cols gereden. Onder een bewolkte hemel gaat het langzaam omhoog richting Ballon D'Alsace, 1178 m. De afdaling vanaf de Ballon is best fris, vandaar dat de windstopper aan gaat. Met een lekker vaartje van tegen de 50 gaat het omlaag. Er komen ook een paar parasailers langs. Best leuk, maar de fiets zal zo wel niet mee omlaag kunnen.
Vanuit het dal van de Moselle gaat het even omhoog naar de Col de Bussang. Dan daalt het verder het dal van de Thur in. In de verte zie ik een radarstation hoog op een bergtop liggen. Had ik niet zoiets gezien op de website van de Grand Ballon? Zou ik daar helemaal naar boven moeten? Ik slinger mooi via de dorpjes langs de doorgaande weg. Dan komt de laatste beproeving van de dag; de Grand Ballon. Het klimt hier fors en vrijwel nergens is een vlak stukje te vinden. Ook valt er weinig te filmen; overal bos zonder uitzicht. Na 7 km klimmen ben ik dan toch halverwege, op de Col Amic. Ik sta nog maar net of er komen 3 fietsers op me af. Uit hun Frans kan ik niet direct opmaken waar ze nu eigenlijk naar toe willen. Nu lag dat niet aan hen, maar mijn Frans. Ik pak dus maar direct de kaart om aan te wijzen waar we zijn en waar de weg naar toe gaat. Dan overleggen zij in het Vlaams. Oef, ik kan in het Nederlands verder. Ze willen naar Guebwiller. Waren ze toch bijna aan de verkeerde kant van de berg omlaag gereden! Ze moeten dat kleine weggetje aan de overkant hebben. Ze zijn helemaal gelukkig wanneer ik ze de juiste kant op stuur. Ze waren immers al over de Grand Ballon gekomen.
Tijdens het laatste deel van de rit loopt gedeeltelijk langs de bergrug. Dan kijk ik het Rijndal in, dan weer richting Vogezen. Wanneer ik het bos uitkom, wordt het uitzicht met de kilometer groter. Jammer dat het zo heiig is. Op het mooiste punt van de klim heb ik bijna 270 graden rondom zicht. Dan bereik ik, na 82 km en 2000 hoogtemeters, uiteindelijk toch de top (1345 m). Het is hier een enorme drukte. Er staan tientallen auto's met dagjesmensen. Velen wandelen de berg op richting Ballon. Ik meld me bij het hotel en krijg een kleine doch goede kamer. De kamer is zo klein dat de deur naar het toilet niet open kan omdat de twee bedden in de weg staan.
Grand Ballon - St. Die
Ik vertrek vandaag vroeg want het zal een zware dag worden. Ik heb uitgerekend dat ik minstens 1400 hoogtemeters over 11 cols zal moeten maken. Verder ga ik van uit dat er ook nog wel zo hier en daar extra meters gemaakt zullen moeten worden. Het worden er uiteindelijk 1760. Met jasje en windstopper gaat het omlaag. Het is stukken nogal fris. Er staat hier een forse wind. Deels heb ik er gemak van, maar hele stukken moet ik er vol tegen in. Fietsend in de schaduw haalt het horloge amper 13 graden. Ik golf van col naar col. Dan staat er een bus langs de weg. Verrek, het is een Oad-bus. Ik stop naast de bus en zeg "Er moet wel iets bijzonders te zien zijn wanneer de Oad hier stopt." Direct krijg ik uitleg van de chauffeur over het meertje van Wildenstein en de ruïne van chateau Wildenstein op het heuveltje naast het meertje. We praten nog even, o.a. over het trainen voor dit soort tochten. Hij zag dat ik uit zijn thuisbasis kwam. Vertel ik hem ook nog dat ik zelfs nog een paar Oad-slaapbus sloffen bij me heb. Die had ik dus zichtbaar moeten dragen onder het motto "de Oad zie je overal". Dan gaat het verder; ik richting Col de la Schlucht, zij richting koffiestop op de Grand Ballon.
In Stosswhir word ik ingehaald door een Fransman op een racefiets. Hij wil me iets vertellen, maar ik begrijp er (uiteraard) niets van. Hij wijst nog even naar mijn broek. Of hij nog iemand met zo'n broek had gezien? Hij kon geen Frans of Duits. Het gesprek liep dus op niets uit. Toen reed hij dus maar door. Mocht er toch een WVH'er in de omgeving zijn geweest, laat het even weten. Altijd leuk om te weten er om ervaringen uit te wisselen.
Na ongeveer 115 km fietsen, verlaat ik de route. Mijn hotel ligt 7 km buiten de route in St. Die. Over een drukke weg rij ik St. Die in. Hier heb ik dus een hekel aan. Gelukkig blijkt het hotel net aan deze weg te liggen. De ingang is via het restaurant en de fiets gaat in de drankkelder.
St. Die - Savene - Marmoutier
De start vanuit St. Die gaat, na twee stukjes stok en een hap lucht met veel te weinig jam, heel vlot. Ik heb al snel de weg naar Provencheres te pakken. Het is alleen ongeveer 10 km rijden tot bij Frapelle zit. Hiermee heb ik dus eigenlijk een gat van 1 km geschapen die ik niet gereden heb van de route. Nou goed, op deze ene km zal het ook wel niet afgekeurd worden. Dan kom ik al in de problemen, niet dat het fietsen niet gaat, maar ik loop me bijna plat tegen de deur van het postkantoor van Provencheres. Dat ding zou open moeten zijn, maar de deur zit op slot. Net nu ik een verplichte stempel en een stel postzegels nodig heb. Ik zoek nog even het station, maar dat lijkt ook al niets te zijn. Maar goed, er komen nog meer plaatsjes. Maar ook daar steeds geen mogelijkheid voor een stempel. Uiteindelijk weet ik op de Col de Steige bij het hotel-restaurant een stempel te bemachtigen. Wel een beetje laat, maar in combinatie met de hotelrekening uit St. Die moet het maar goed zijn.
Het is ondertussen al weer aardig warm en ik zweet behoorlijk; het horlogebandje doet zo dienst als afvoergoot. Mijn eigen uitspraak van "Voor de middag moet je de kilometers maken" weet ik niet waar te maken. Het is al 12:00 uur wanneer ik op de Col de la Charbonniere kom. OK, het is dan al de vierde col van de dag, maar ik nog maar 40 km gereden. Dus nog lang niet halfweg.
Het ergste is ondertussen achter de rug. In plaats van veel en lang klimmen, is het nu continu routebeschrijving lezen. De punten liggen regelmatig maar 1 km uit elkaar. Ondertussen begin ik me af te vragen hoe laat het station in Saverne zijn loket zal sluiten. Ik heb daar immers nog een eindstempel nodig. Haal ik dat voor 5 uur? Waar Cote de Klingenthal nog vlot te beklimmen was, is de Cote d'Elmersforst een hele beproeving. Ik heb al zoveel klimwerk gehad vandaag en de zon blijft maar branden. Ik begin er aardig door te zitten.
In Romanswiller staan er mensen langs de weg. Wordt ik aangemoedigd? Dat doet goed. Ik zet nog iets aan en wordt vervolgens voorbij gevlogen door een wielrenner/ triathlonner met rugnummer en jurywagen achter zich. Jammer, het was dus toch niet voor mij.
Net voor 17:00 uur wandel ik het station in. De man achter de balie is graag bereid mij een stempel met datum te geven. Want ook een datumstempel had ik vandaag nog niet bemachtigd. Dit deel van de tocht is nu geheel gestempeld en officieel volbracht.
Terug naar de auto
Voor de middag daalt ik heel iets af. Over het algemeen meer omlaag dan omhoog gaat het richting het Rijndal. Na de middag toer ik door het Rijndal langs dorpjes als Ebersheim, Muttersholz, Baldenheim, Mussig, Hessenheim, Ohnenheim, Elsenheim en Grussenheim. Overal staan politieagenten op grotere kruispunten bij de dorpjes. Ook lopen er mannen met oranje hesjes. Wacht even, er was hier in de buurt een meerdaagse wielerronde. Die zal hier toch niet langs komen? Ik heb de folder wel gelezen op de Grand Ballon, waar de finish van de vierde etappe is, maar heb de route niet bestudeerd. Dan wordt ik door een motoragent aan de kant gezet. Na nog een paar motoren, komen dan toch de eerste renners. Ik zie het allemaal niet zo snel, want ik probeer ook nog te filmen, maar er zit in ieder geval wel een Raborenner in de kopgroep. Dan komt het grote peloton gevolgd door alle auto's. De Rabo auto zit er ook tussen. Nadat de laatste twee achterblijvers voorbij zijn, stap ik op.
Dan gaat het verder door een bloedhete omgeving. Ik wordt ondertussen gammel van al het water dat ik naar binnen sla. Ik fiets graag bij mooi weer, maar 30 tot 35 graden is voor mij vandaag toch iets te veel van het goede. Tegen vieren ben ik terug bij de auto. Dit deel van de 100 Cols zit er op. Nu op naar de volgende kilometers.
