Zwitserland 2019; Wenen en omgeving Gross Glockner

Wenen en omgeving Gross Glockner

Ooit ben ik met een vakantie langs de Donau gefietst en dicht bij Wenen geweest. Maar het was nog nooit tot het bezoeken van Wenen gekomen. Dit jaar wil ik heel Wenen doorkruisen op de fiets. Er is nog iets wat ik nooit geheel volbracht had: de beklimming van de Gross Glockner. In 1998 ben ik langs de voet gekomen en omhoog gereden tot het Füchser Törl. Boven was het 12 °C en het regende. Door tot het Hochtor was toen geen optie. Dit jaar een herkansing.

Wenen
Ik daal af richting Wenen en slinger door de drukke straten van Wenen. Soms gaat het aardig, al is het wel druk op straat. Na de nodige kilometers bereik ik Schloss Schonnbrunn. Helaas is er via de poort weinig te zien. Er is kennelijk een groot concert, want er staan tribunes opgesteld. Die blokkeren het hele uitzicht op het paleis.

Slot Schönbrunn

Het volgende doel is het Zentralfriedhof met zijn praalgraven. Er staat een bord met de locatie van de eregraven van de grote Oostenrijkse componenten. Er is een eregraf/monument voor alle componisten. Nu ik die heb gezien, kan het verder.

Het slingert verder door Wenen op zoek naar de Donau. Helemaal goed gaat het niet met de route. Ik kom op een industrieterrein en loop vast op een weg die eigenlijk alleen voor bedrijfsverkeer en lijnbussen is. Ik rij toch maar door. Nu gaat het door naar de Donau. Bij de waterkrachtcentrale kan ik de Donau over en bereik de Donau Insel. Dit eiland ligt tussen de Donau en de Neue Donau. Het gaat eerst een stuk stroomafwaarts, duik dan iets omlaag naar het fietspad langs de kant van de Neue Donau en begin aan de rit stroomopwaarts.

Het is warm en er zitten/liggen mensen langs het water. Ze hadden alleen eerst wel eens mogen waarschuwen dat hier voornamelijk naakt gezwommen wordt. Het zijn hoofdzakelijk oudere mannen in en langs het water. Er zit een enkele vrouw tussen.

Het fietst hier lekker. Het is wel warm, maar door het tempo is het wel te doen. Dan verlaat ik de Donau Insel en steek over naar Donaustadt. Hier bezoek ik het Donaupark. Ik toer door het park en ga nog even onder een boom staan waar een sproeier op staat. Even iets koelen.

Na 50 km begint het zware deel van de rit. Het gaat omhoog naar de wijnvelden. Ik heb helaas weer een klein binnenweggetje uitgezocht. De temperatuur is ondertussen de 35 graden gepasseerd. Het gaat zelfs met de trekkingfiets heel moeizaam. Alle moeite is echter niet voor niets; ik heb een mooi uitzicht over Wenen. Via een steile weg gaat het weer omlaag. Maar dat was nog niet alles. Na het nodige slingerwerk kom ik bij Potzleindorf. De Potzleindorferstrasse klimt weer lekker. Gelukkig gaat het grotendeels tussen de bomen door. Even omlaag en dan de laatste klim over de heuvels. Twee keer lijkt het dat ik boven ben, maar klimt het, na een korte afdaling, toch weer verder. De derde keer ben ik echt boven. Nu is het alleen nog afdalen tot vlak bij het hotel. Alleen het laatste stukje loopt vals plat omhoog.

Kunsthistorisches Museum Wien en Maria-Theresien Denkmal

Op dag drie gaat het weer naar Wenen, nu naar centrum Wenen. Het eerste stuk is makkelijk. Dan buig ik af, tenminste, ik rij eerst te ver en pak dan toch de juiste weg. Het is zo moeilijk aan te geven waar ik allemaal langs kom. Het is enorm opletten waar het naar toe gaat. Soms mis ik toch een juiste afslag. Dan even keren en de juiste weg weer pakken. De stukken waar de trams rijden en er weinig ruimte is om uit te wijken, zijn lastig. Daar voel ik me niet echt prettig.

Reuzenrad in het Prater

Dan gaat het mis. Ik passeer een gesloten verklaring. Nu heb ik dat al wel eerder gedaan, maar daar zag ik steeds dat fietsers uitgezonderd waren. Nu zie ik dat niet zo snel, maar rij toch door. Na 100 m wordt ik door twee agenten aan de kant gezet. Ik vraag direct of ik iets gemist heb. Ze willen mijn ID zien. Of ik soms helemaal uit Nederland ben komen fietsen? Nee, pas 11 km onderweg. Maar ik moet op zo veel zaken letten: GPS, wegdek, trams, borden. Dan kan ik wel eens iets missen. Ik kom er af met een waarschuwing en mag doorfietsen. Dat doe ik niet, ik ga wandelend verder. In het vervolg nog beter opletten op de borden en onderborden.

Fietspad langs de Wienfluss

Ik zwerf van gebouw naar gebouw naar plein. De Maria Theresa Platz, het Stadtpark, alles komt langs. Dan naar het Prater. Ik rij het hele park even door en rij dan naar het reuzenrad. Dat moet je natuurlijk gezien hebben. Nu gaat het het centrum weer in. Na veel slingerwerk rij ik het centrum uit. Heb ik toch de Helden Platz gemist. Na een pauze met een beetje eten, besluit ik toch terug te rijden naar het centrum. Eigenlijk hoef ik nog maar 8 km over de heuvel, nu zal het meer worden. Op de kaart gaat het naar het centrum om de Helden Platz te bezoeken. Daar kijk ik even rond en ga dan op zoek naar de Wienfluss.

Na enig zoekwerk heb ik de juiste weg te pakken. Ik zie nog geen fietspad. Het gaat met het verkeer mee richting Schonnbrunn. Daar moet het fietspad ergens zijn. Er loopt inderdaad een pad naar beneden naar de rivier. Hier kun je lekker doorrijden zonder last te hebben van kruisend verkeer. Alleen heb ik geen kaart waarop ik kan zien wanneer ik de rivier moet verlaten richting hotel. Ik zoom de GPS uit om te zien waar ik vanochtend ben gestart. Zo te zien is het ruim een kilometer. Daar is inderdaad een pad omhoog. Nu gaat het recht terug naar het hotel.

Wienerwald
Tussen de ritten door Wenen, is het Wienerwald nog bezocht. De regenbui van gisteravond heeft de hitte verdreven. Het is licht bewolkt als ik op de fiets stap. Het begint met een paar klimmetjes door de buitenwijken. Dan heb ik de weg naar Mauerbach te pakken. De weg die de GPS aangeeft is afgesloten. Ik zie dat ik over 2,5 km links af moet slaan. Ik gok er op. Helaas is de weg na 2 km toch afgesloten. Er zijn wegwerkers bezig met de brug. Die hebben ze er helemaal uit liggen. De kraan staat in het midden. Ik vraag of ik er met de fiets langs kan. Ik heb geluk, ze hebben even pauze. Als ik voorzichtig doe, kan ik er langs.

Het gaat omhoog naar de Tulbinger Kogel. De volgende afdaling is heerlijk. Het Donaudal ten zuiden van Tulln is bereikt. Ik toer heerlijk door een iets golvend terrein. Bij het riviertje Tulln gaat het rustig stroomopwaarts. Deels gaat het over fietspaden. In de verte staat een kasteel op een bergje. Langzaam komt deze dichterbij. Bij Neulengbach maak ik eerst een paar foto’s van het kasteel en rij dan het dorp omhoog. Ik ben nu halverwege de rit.

Het gaat rustig richting Pressbaum. Bij Eichgraben draait het even naar het zuiden. Ik kruis de snelweg precies waar de A21 afbuigt van de A1. De klim eindigt uiteindelijk bij Hochstrass. Hier gaat het links over een klein weggetje. Nog even gaat het iets omhoog, dan begint de lange afdaling naar Pressbaum.

Burg Neulengbach

Hier heb ik de keuze: de GPS route linksaf volgen en nog een keer 4 km klimmen of direct richting Wenen. Achter me hangen buien. Gelukkig staat er redelijk wat wind, waardoor een eventuele bui snel overdrijft. Ik besluit linksaf te draaien en direct begint het te regenen. Het verfrist heerlijk. Dan maar door omhoog. Na een paar minuten wordt het al weer droog. Alleen het wegdek is nat. Na 4 km is de top bereikt. Even boven langs een helling, dan begint de afdaling door Irenental. Dit is zeker het extra rondje waard. Door een schitterend dal gaat het omlaag.

Nu nog het laatste stukje. Via een slingerend fietsbrugje gaat het het spoor over en omhoog naar de Wolfersberg. Ik heb geen idee wat ik daar doe, maar het klimt wel. Dan ben ik aan het eind van de route, maar waar vind ik het hotel? Ik weet van de ochtend dat het eind van de route ergens dicht bij het begin lag. Ik zag vanochtend op een gegeven ogenblik twee routes lopen. Even iets uitzoomen en ik zie de start van de route. Het is alleen een stukje afdalen, dan linksaf en in een streep naar het hotel.

Gross Glockner
De route voor vandaag is heel makkelijk. Bij het hotel rechts, dan links onder het spoor door en de weg volgen tot het keerpunt van de route. Het is lekker fris als ik op de fiets stap. In een mooi tempo gaat het richting Fuchs. Ik ben hier 21 jaar geleden ook geweest, maar er is niets dat me bekend voor komt.

Regelmatig komt me een Nederlandse auto achter op. Ook komen twee fietsers rustig peddelend voorbij: het zijn ATB’s met elektrische ondersteuning. Er zullen er nog meer volgen. De fietsers zonder ondersteuning zijn deze ochtend in de minderheid. Ik bereik de tolpoorten. Als fietser wordt ik er rechts om heen gestuurd. Was dat toen ook zo? Zou best kunnen. De helling begint nu aan te trekken. Het gaat voor mijn gevoel nog niet vlotjes. Het is lekker fietsen nu het nog fris is, maar het lijkt ook of mijn benen niet warm willen worden. Soms is er even zon, maar veelal is er schaduw. Rustig glijden de hectometers onder me door. De natuur verandert. De bomen worden minder en de eerste haarspeldbocht komt in zicht. Doordat het nu van bocht naar bocht gaat, lijkt het beter te gaan. Soms heb ik het koud en warm te gelijk. De voeten en de natte rug worden koud, mijn hoofd warm.

Hochtor (2504 m); vanaf Fuscher Törl

Met schitterend uitzicht op de deels besneeuwde bergtoppen gaat het strak langs de berg omhoog. Na een iets langer recht stuk langs de berg, komt er weer een bocht. Plots kan ik ver omhoog kijken en de weg hoog langs de berg zien lopen. De top nadert. Ik bekijk de bordjes in de bochten en zie dat ik in de Hexenküche beland ben; een stuk met opeen volgende haarspeldbochten en heel veel rotsblokken. Het vierkante torentje van het Füchser Törl is een heel duidelijk mikpunt. De vorige keer ben ik tot daar gekomen. Maar toen regende het en nu is het heerlijk fietsweer. Als ik de fiets boven voor het bord parkeer, kijk ik op het horloge: 11:22. Ik ben in ongeveer 3 uur van Brück af omhoog gefietst. Met meer dan 1600 HM en een begintraject van 10 km met weinig hoogtemeters, is dit heel netjes.

Ik trek de cameratas open en pak de camera. Dan valt het op dat de camera aanstaat. En de accu is helemaal leeg. Zit ik op misschien wel de mooiste rit van de vakantie zonder camera. Maar gelukkig is er de mobiel nog; die heeft een camera en kan ook in HD filmen. Als ik daar zo sta komt er een hele groep aanlopen. Allemaal willen ze daar foto’s maken en misschien ook wel filmen. Het zijn Nederlanders. Ik spreek er diverse. Allemaal hebben ze bewondering voor de mensen die op de fiets omhoog rijden.

Uitzicht vanaf de Edelweissspitze; wandelpad Fuscher Törl en weg naar Mitteltörl

Met het jasje aan gaat het omlaag naar het Mitteltörl. Was het in de afdaling even heel erg fris, de temperatuur loopt snel weer op als het weer gaat stijgen. Rechts ligt de berghelling, links een fantastisch uitzicht over een dal en de omringende bergen. Het Mitteltörl, het tunneltje, nadert. De verlichting gaat aan. Het zal geen lange tunnel zijn, maar de verlichting is er toch. Dus waarom niet aan. Nu volgt het laatste gedeelte van de klim naar het Hochtor. Ook dit is een tunnel. Als ook die gepasseerd is, ben ik helemaal boven. Hier wordt het bord samen met de fiets vastgelegd. Ik draai om en begin aan de afdaling.

Met een aantal stops om foto’s te maken gaat het terug naar het Füchser Törl. Dan door naar de grote parkeerplaats bij het restaurant. Ik rij door naar de slagboom aan het begin van de weg naar de Edelweissspitze. Eigenlijk staat daar rechts een klein bordje met verboden voor fietsers. Ik zie ook geen fietsers die daar rijden. Ik rij een rondje over de parkeerplaats en zie dan een fietser omlaag komen. Ik vraag hem of je daar omhoog mag met de fiets. Volgens hem wel. Hij is er omhoog geweest en er rijden meer fietsen, maar het is wel steil.

Edelweissstrasse

Mooi, dan mag ik ook. Als het te steil is, kan ik altijd nog keren. Heel langzaam en moeizaam gaat het omhoog. Het is niet alleen steil, maar de weg bestaat uit van die mooie, kleine, vierkante klinkertjes. Dat is ook niet echt bevorderlijk voor de snelheid. Uiteraard wordt de top bereikt. Dit zal ook het hoogste punt van de vakantie zijn; 2572 m. Het uitzicht is hier grandioos. Je kunt hele stukken van de Grossglockner Hochalpenstrasse zien lopen. Je ziet het Füchser Törl, het Mitteltörl en het Hochtor. Ik maak foto’s en spreek een aantal toeristen. Ondertussen komen er meer fietsers omhoog of gaan al weer omlaag.

Nu dit hoogtepunt is bereikt, begin ik definitief aan de afdaling. Uiteraard met heel veel stops onderweg. Vooral de afdaling over de klinkertje van de Edelweissstrasse gaat heel rustig. Daarna loopt de snelheid wel verder op. Eerst is het nog fris. Maar naarmate ik lager kom, loopt de temperatuur op. Voorbij het tolstation stop ik nog een keer. Het jasje gaat nu in de tas. Het is wel fris, maar omdat het shirt ondertussen gedroogd is, gaat het prima.

Het laatste stukje terug gaat langzaam. Het daalt nog maar weinig en de wind staat op kop. Al was ik al voor half een op het Hochtor, het is bijna half vijf als ik terug ben.

Lend - Dienten
Het eerste deel gaat vlot over de doorgaande weg. Alleen waar het zo uitkomt, pak ik even de fietsroute. Zoals b.v. bij de tunnel, waar je met de fiets mooi buitenom over de oude weg mag. Bij Taxenbach komt de Tauernradweg naar mijn kant van de rivier. Hier pak ik de fietsroute een heel stuk. Het gaat een aantal keer onder de weg en onder op-/afritten door. Ik kan in ieder geval doorfietsen. Het is nu al duidelijk een stuk warmer dan gisteren. De verwachting is dan ook dat het warm wordt vandaag. De afslag naar Lend wordt zonder problemen bereikt. Hier gaat het even omlaag en dan links richting Dienten. Het gaat een mooi smal dal in. Regelmatig rij ik in de schaduw. Het gaat lekker omhoog, maar nooit echt steil. Ik ben meer dan halverwege Dienten voordat de omgeving iets weidser wordt. Dan wordt ook het zicht op de bergen beter. Recht voor me ligt de Hochkönig.

Sankt Nikolaus; kerkje Dienten

Opener betekent ook meer zon. Het begint aardig warm te worden hier. Ik zit nog wel met de vraag wat ik precies ga doen? De route van de GPS precies volgen, of toch net iets anders. Het wordt het laatste. Bij de rotonde bij Dienten am Hochkönig hou ik rechts aan. Het gaat nu omhoog naar de Dientner Sattel. Dat is slechts een paar honderd meter hoogte en 4 km fietsen. Het valt wel tegen, het is warm. Maar de beloning is er; een bord op de top. Snel foto maken en weer terug. Vanaf de zelfde rotonde begint ook de klim naar de Filzen Sattel. De klim is iets korter en ook het hoogte verschil is minder. Ook hier begint de klim even steil, volgens het bord 14 %, maar zwakt snel af. Weer een klim gehaald.

De afdaling gaat even rustig, dan staat er een bord 15 %. Bij het dalen blijkt het niet eventjes steil te zijn, maar het houdt maar aan. Het is in ieder geval 2 km echt steil. Mocht ik hem nog omgekeerd willen rijden, dat is wel de planning, dan ben ik bij het bordje 23 km bijna boven. Na 2 km wordt de afdaling onregelmatiger. Soms nog steeds steil, soms valt het wel mee. Het hele steile stuk bestaat uit haarspeldbochten. Een motorrijder denkt dat hij aan het trainen is op een circuit. Hij gaat zo schuin door de bochten dat hij een spoor van vonken trek. Volgens mij test hij zijn stalen kniebeschermers.

Filzensattel (1290 m), vanuit Dienten

Voorbij Hintertal wordt het rustig dalen. Via Maria Alm bereik ik Saasfelden. Ik kom aan het klungelen met de precieze route van de GPS. Ik slinger door Saasfelden en kruis plots de GPS route. Die blijkt onder de weg door te lopen. Het kost zoeken voordat ik de juiste plek heb gevonden om op het fietspad te komen.

De vaart is er ondertussen wel een beetje uit, want de temperatuur in de schaduw is gestegen tot boven de 30 °C. In de zon geeft de GPS zelfs, als ik het goed heb gezien, een keer 37 °C. Ik slinger door de heuveltjes tussen de bergen. Uiteindelijk bereik ik de doorgaande weg. Deze volg ik voor een klein stukje om dan toch het fietspad maar te volgen. Ook de GPS komt daar uit. Via verschillende dorpjes gaat het naar de Zeller See. Uiteindelijk draait het richting Brück. Het centrum van Brück is ondertussen afgesloten in verband met het dorpsfeest dat om 18:00 los barst. Slapen kan wel eens lastig worden vanavond. Op het pleintje 100 m van het hotel is een metal band aan het inspelen.

Stubachtal
De weersverwachting voor vandaag is slecht. Bij het opstaan schijnt de zon. Dat was niet bepaald de verwachting. Buienradar is om half acht minder gunstig. Er komt een regengebied aan en er komen rode vlekken over Brück. Na het ontbijt is Buienradar al een stuk gunstiger. Het regengebied komt nog steeds, maar de hevige buien lijken ten noorden van het dal langs te trekken. Ik besluit de rit naar het Stubachtal te pakken.

Het gaat via de Bundesstrasse naar het westen. Het gaat lekker vlot en in de verte zie ik zelfs een beetje blauwe lucht. Daar lijkt het beter dan hier. Rechts tegen de bergen regent het zo nu en dan. Ik hou het droog. Het gaat rustig verder. Uttendorf wordt droog bereikt. Er komt zelfs regelmatig een wazig zonnetje door de wolken. Ik draai het Stubachtal in en begin aan de klim. Het eerste deel klimt maar weinig. Het gaat rustig omhoog door een mooi dal. Het wordt zelfs zo warm dat ik besluit het jasje uit te trekken. Boven Schneiderau begint het steviger te klimmen.

Enzingerboden; einde van het asfalt

Het is nog 7 km te gaan. Het gaat mooi omhoog, alleen de wolken lijken omlaag te komen. Ik vrees in de wolken terecht te komen. Maar het wordt erger. Met nog ruim 3 km te gaan begint het licht te regenen. Naarmate ik dichter bij de top kom, begint het harder te regenen. De laatste km voor de Enzinger Boden regent het hard. Ik ben door en door nat als ik langs het stuwmeertje rij. Aan het eind van de weg stop ik om toch maar even een paar foto’s te maken en even te filmen. Dan rij ik snel terug, even terug heb ik een overkapping gezien. Hier ga ik onder staan. Het jasje gaat aan om iets warmer te worden.

Tegen de tijd dat ik klaar ben om verder te gaan is het weer droog en komt zelfs de zon er iets door. Ik trek ook de windstopperjas aan en begin aan de weg omlaag. Het gaat rustig omlaag. De zon komt er nu helemaal door en het wordt langzaam warmer. Beneden draai ik de Tauernradweg op. Deze wil ik helemaal volgen tot Brück. Maar voor ik aan de terugweg begin, gaan windstopper en jasje weer in de tas. Over mooie binnenweggetjes slinger ik door het brede dal. Ik kom alleen door gehuchtjes.

Uitzicht over het Stubachtal omlaag

Ik kan alleen niet zeker zeggen dat ik daar eerder gefietst heb. Dat zou toch moeten, want ik heb de hele Tauernradweg al eens gereden in 1998. Voor Piesendorf hou ik rechts aan richting Kaprun. Het is mooi op tijd, dus er kan nog een lusje bij. Dat lusje bestaat uit de klim naar het Kesselfall Alpenhaus. Dit is de plek waar de openbare weg ophoudt. Net voor het eind staat een bord op de weg. De weg is afgesloten voor alles behalve bussen, campers, motoren en alles hoger dan 2 m. De rest moet rechtsaf. Ik ga dus ook maar rechts en rij een grote parkeergarage in. Het gaat 7 verdiepingen door voordat ik op het bovendek ben. Daar ligt ook de parkeerplaats bij het Alpenhaus.

Het begint weer iets te regenen. Dus duik ik snel weer omlaag. Het loopt lekker en het gaat dus hard omlaag. Beneden pak ik de Tauern Radweg weer op en rij naar Brück. Als ik achterom kijk, is het dal helemaal grijs. Daar regent het nu wel harder.

Huttwinkltal
Als het horloge piept dat het zeven uur is, hoor ik het buiten regenen. Dat is geen goed teken. Ik doe het rustig aan. Snel heeft geen zin. Na het ontbijt loop ik even naar buiten; het is ondertussen droog. Ik controleer Buienradar nog een keer. Het lijkt er inderdaad op dat het iets beter wordt.

Via de Tauern Radweg gaat het Brück uit. Het gaat rustig door tot de afslag naar Rauris. Ik steek de brug over en begin aan de klim. Tegen de helling hangen wolken; ze komen dichterbij. Je moet ook nooit langs een helling omhoog rijden, daar hangen immers de buien. Langzaam gaat het omhoog en langzaam begint het te regenen. Het gaat niet hard, maar toch wordt je er nat van. Probleem is dat ook de zeem van de broek nat wordt; die droogt niet goed meer. Ik bereik de Rauriser Höhe (968 m) en draai het Rauriser Tal in. Hier is het weer droog en er komt zelfs een zonnetje door. Het gaat ruim 2 km en bijna 100 m omlaag voordat de Rauriser Ache is bereik. Nu begint de lange rit door het dal omhoog. Het is een mooi dal. Links en rechts uitzicht omdat het dal breed genoeg is.

Achter de heuvel het dal van de Salzach met laaghangende wolken

Bij Rauris hou ik de doorgaande weg aan een rij om het dorp heen. Rustig gaat het verder naar Wörth. Ook daar volg ik niet de GPS-route, maar de doorgaande weg. Ik kan altijd omlaag nog toeristisch toeren. Het wordt steeds rustiger op de weg en de omgeving wordt steeds ruiger. Eerst wist ik precies hoe ver het nog zou zijn. Alleen staan er geen bordjes meer met de afstand. Ik weet dus niet precies hoe ver het nog is. Rustig gaat het verder. Dan bereik ik het Bodenhaus met een grote parkeerplaats. Hier achter is de weg afgesloten met een slagboom. Voor de rest van de weg moet ‘Maut’, tol, betaald worden.

Als fietser mag je gratis door, maar de slagboom openen te veel. Ik slinger er omheen en begin aan het laatste deel van de klim. Waar het eerst heel rustig opliep, gaat het nu steeds steiler. Ik schat dat ik 3 km moet klimmen. Langzaam gaat het omhoog. Na de nodige haarspelden volgt opnieuw een parkeerplaats. Weer is de weg afgesloten met een slagboom. Ik vraag of ik met de fiets verder mag. Geen probleem. Het gaat om de slagboom heen, door twee kunststof stokken (zwepen) en van het asfalt. De rest is onverhard. Het wegdek is mooi hard, dus doorfietsen is geen enkel probleem. Dat had zelfs met de racefiets gekund. Na een klein stukje rij ik tussen de bomen uit en kijk in een prachtige kom. Rondom hoge bergen met her en der sneeuw, beneden slingerende beekjes. Bij een splitsing gaat het eerst naar de Amerer Hof, dan terug naar de splitsing en door naar het Naturfreunde Haus van Kolm Saigrun (1628 m).

Eigenlijk zou ik moeten eten, maar het wolkendek begint te zakken. Een stukje terug wordt nog eens gestopt. Nog een keer foto’s en filmen, dan een banaan en een stroopwafel en dan nog even filmen en een paar foto’s. Op de foto's kun je goed kunnen zien dat het wolkendek in die korte tijd verder is gedaald. Het gaat snel omlaag. Eerst onverhard tot de eerste slagboom, dan over het asfalt naar de tweede slagboom. Gelukkig komen de wolken niet sneller omlaag. Alleen het zonnetje van de klim is er niet meer. Omlaag pak ik de alternatieve weg. Hier lopen zelfs koeien en paarden over de weg. Langs de weg ligt een hoop troep van de bergen. Weer staat er een bord naast weg m.b.t. een omleiding. Bij Stöttlingalm draai ik de doorgaande weg weer op. Het gaat rustig omlaag met tegenwind.

Paarden op de weg bij de Hopfgartalm

Bij Wörth hou ik rechts aan, de route van de GPS op. Ook bij Rauris volg ik de GPS dwars door het dorp. Nog even omlaag en daarna omhoog naar de Rauriser Höhe. In het dal bij Taxenbach ziet het er niet best uit; daar regent het. Niets aan te doen, ik moet door. Op het ogenblik dat ik bij de Rauriser Höhe de bocht om draai, rij ik de regen in. Het gaat het grootste deel over de doorgaande weg door de regen terug. Alleen het laatste stukje pak ik de radweg weer.

Dienten - Lend
Het is vandaag gelukkig weer droog. Alleen hangen de wolken nog wel laag. Met het jasje aan vertrek ik voor de rit van vandaag. Volgens mij zou die rechts langs het meer moeten gaan, maar ik wordt toch naar Zell geleid. Dan in Zell maar iets anders zoeken. Als ik een eindje Zell in ben, draai ik naar rechts en ga richting het meer. Hier pak ik het fietspad. Langs het meer gaat het verder met de GPS-route steeds naast mij. Boven het meer pak ik de route weer op. Ik verwacht dat de route naar rechts zou draaien, maar daar lijkt het niet op. Ik zoek zelf een route, maar loop vast op een hek. Dan weer terug naar Maishofen. Toch kom ik hier nog een bordje tegen die op de fietsroute zou duiden.

Vanuit Maishofen probeer ik het nog een keer. Nu vind ik de fietsroute naar Maria Alm. Over een rustig weggetje gaat het kort langs de berg. Dan een stukje omhoog, dan weer omlaag. Op een gegeven ogenblik ben ik weer net zo ver als waar ik voorheen voor het hek stond. De weg, aangegeven als privé grond, komt bij een boerderij uit en is ook daar afgesloten met een hek. Alleen staat er precies tegenover het weggetje wel een bord van de fietsroute. Dan zal daar eerder toch wel fietsroute hebben gelopen.

Rustig gaat het verder naar Maria Alm. Hier gaat het de doorgaande weg weer op. Richting Hintertal moet ik 3 keer stoppen voor wegwerkzaamheden. De eerste keer red ik het in de tijd die er voor staat. De tweede keer ben ik alleen. Er staan geen auto’s achter me. Het gaat licht omhoog en de werkzaamheden zijn zo lang dat ik niet over ben voordat het stoplicht aan de andere kant op groen gaat. Ik hou zo veel mogelijk rechts. De derde keer ben ik weer snel genoeg.

Bij Hintertal is het fris en de wolken hangen laag. Het dal links is helemaal grijs. Dat zit helemaal dicht. De komende 2 km gaat het bijna 300 m omhoog. Volgens het bord is het maximaal 15 %. De auto’s die van boven komen zijn droog, dus ik rij verder. Rustig gaat het omhoog. Het valt helemaal niet tegen. Voordeel is dat ik precies weet dat het steile stuk tot bordje 22,8 km duurt. Hier ben ik 3 dagen terug omlaag gekomen, en toe was 23 km de eerste die ik in het steile stuk omlaag tegen kwam. Bordje na bordje komt voorbij. Bij 22,8 ben ik inderdaad boven aan het steile stuk. De laatste km gaat rustig omhoog. Ik ga weer op het zelfde bankje als laatst zitten om uitgebreid te eten. Maar eerst de windstopper aan in verband met de kou.

Die helling ben ik net omhoog gekomen

Het gaat via Dienten omlaag naar Lend. Onderweg pak ik een zijweggetje; gewoon omdat er tijd is. Na 2 km het weggetje ingereden te zijn, keer ik. Nu door naar beneden. Ik wil hier eerst omhoog naar de doorgaande weg rijden. Ik besluit te keren en rij omlaag naar het stationnetje. Via de oude weg door het dal vervolg ik de weg. Uiteindelijk kom ik weer op de nieuwe weg.

In Taxenbach duik ik omlaag richting rivier en klim naar de parkeerplaats voor de Kitzloch Klamm. Er is weinig te zien, dus keren maar. Net voor het water stop ik nog een keer. Hier gaat het mis. De fiets staat nog op het laagste verzet. Als ik op stap heb ik te weinig snelheid om de ingezette bocht te volbrengen. Ik raak uit balans en kan de rechter voet net niet snel genoeg uit de pedaal krijgen. Ik val om. Ondertussen is de voet wel los, dus ik kan zo over mijn rug rollen en sta direct weer op mijn voeten. Ik pak de fiets, zet deze recht en rij door. Het gaat steil omhoog, maar dat is geen probleem.

De Tauernradweg is afgesloten i.v.m. werkzaamheden

Ik volg de weg en wil zo snel mogelijk naar een fietspad aan de andere kant van de rivier. De eerste overstek heb ik al gemist. De tweede lukt wel. Over een onverhard weggetje gaat het langs de rivier. Op het ogenblik dat het wegdek over gaat in asfalt, is de weg afgesloten. Ik moet de rivier weer over. Nu besluit ik de doorgaande weg aan te houden tot Bruck, terwijl de GPS me over het fietspad wil hebben.

Saalbach - Hinterglemm
De laatste rit van de vakantie brengt me naar het Glemmtal, oftewel via Saalbach en Hinterglemm het dal van de Saalach omhoog. Het weer is vandaag weer goed. In ieder geval schijnt de zon en zijn de verwachtingen goed. De temperatuur wordt vandaag een paar graden hoger dan gisteren en hoger dan de verwachtingen van gisteren voor vandaag.

Buiten Brück verlaat ik bijna direct de route van de GPS. De rit van gisteren was op de computer gepland via Erlberg, maar de Garmin stuurde me over Zell. Vandaar dat ik nu de geplande route over Zell vervang door een rit over Erlberg. Ik had gehoopt op uitzicht over het meer, maar daar krijg ik weinig kans toe. Bijna de hele weg staan er huizen of huisjes langs het water. De eerste mogelijkheid om het meer te filmen, is bij een klein privé-strandje. Als ik weer op de fiets stap, kom ik een paar 100 m later bij een veel beter punt om te filmen. Dus nog maar een keer stoppen.

Is het wel verstandig om hier te stoppen voor een foto?

Achter het meer volg ik de fietsroute naar Maishofen. Daar steek ik de 311 onderdoor en zit direct op de juiste route. Na een klein stukje zie ik links een fietspad. Via het fietspad gaat het omhoog. Er blijkt hier nog ongeveer een km van het fietspad te ontbreken, maar er wordt al wel aan gewerkt. Dan pak ik het fietspad weer. Soms loopt deze links, dan weer rechts van de Saalach. Met wind tegen gaat het langs Viehhofen richting Saalbach. Op een gegeven ogenblik gaat het asfalt over in gravel. Langs het fietspad zijn allemaal oefeningen te vinden om je evenwicht te testen. Even Saalbach door. Het stuk naar Hinterglemm is weer gravel. Twee keer over staat er een bord om op te schieten en niet te treuzelen; het is er gevaarlijk. Bij Hinterglemm gaat het dwars door het dorp, doorgaand autoverkeer moet door een tunnel. Achter Hinterglemm besluit ik het fietspad te verlaten; ik heb genoeg van het gravel.

Nu komt een mooi stuk; de weg naar Lengau. Achter Lengau ligt een parkeerplaats; Parkplatz Tallschluss. Volgens de Garmin moet ik nog verder. Voorbij de parkeerplaats splits de weg zich. Rechts is direct al gravel, links is asfalt en daar rijdt een treintje omhoog. Dan maar links. Op het ogenblik dat de GPS zegt dat ik moet keren, eindigt het asfalt. Rustig gaat het door over de gravelweg. Hier is prima te fietsen, dus maar eens kijken waar de treintje keert. Even gaat het iets omlaag en kruis ik de Saalach. Dan wordt het druk. Links is een klimparcours door de bomen aangelegd. Over de weg loopt een loopbrug; het is de Glemmthaler Baumzipfelweg, een boomtoppen pad. Bovendien kun je er met een aantal kabelbanen van top naar top. Achter dit alles staat een boerderij.

Wel weer asfalt, maar geen brug bij passage Saalach

Ik fiets de boerderij voorbij om te kijken wat daar verder nog te doen is. Verrek, er ligt weer asfalt. Rustig gaat het verder het kapelletje voorbij. Nu moet ik de Saalach kruisen zonder brug. Een goede ATB’er zou er zo door fietsen, maar ik stap af en loop naar de andere kant. Dan gaat het verder. Langzaam klimt het door. Mijn eindpunt is de Saalalm op 1448 m hoogte. Hier maak ik foto’s en film. Dan begin ik aan de afdaling. Na het kruisen van de Saalach stop ik om te eten.

Het gaat nu rustig omlaag tot aan de parkeerplaats. Hier gaat het jasje aan. Via de weg gaat het omlaag. Door dat ik op de doorgaande weg blijf, kan ik meer van het dal zien. Tot Hinterglemm is het mooi. Daarna valt het tegen. Het zijn veel skipistes en plaatsen met veel hotels. Eigenlijk heb ik nog gepland om een zijdal in te rijden bij de Löhnersbach. Maar ik mis hem tijdens de afdaling. Dan nog maar een stuk over het fietspad tot vlak voor Maishofen. Ik ga nog niet terug, maar draai links richting Kirchham, en volg het fietspad tot Neunbrunnen. Na nog een extra lusje toer ik terug naar Maishofen en dan naar de Zeller See. De GPS stuurt me over het fietspad langs het meer en uiteindelijk naar Brück.

Vrachtwagen en auto van de Israelische opleidingswielerploeg

Bij het hotel is het enorm druk. Er staan 2 vrachtwagens en 3 auto’s van een wielerploeg. Er zitten 2 wielerploegen uit de ronde van Oostenrijk in het hotel. Ik wordt gevraagd de auto te verplaatsen, want er komt nog een bus. Ik zet de auto tegen het hotel en de bus parkeert naast de schuur waar ik stond. Dan komt er nog een bus, die gaat later ergens anders staan. De wagens gebruiken water en stroom. Ze trekken zoveel stroom dat de stoppen er soms uit vliegen.