Een perfect georganiseerd MTB Marathonfeest vanuit het centrum van Bad Goisern. Er is voor iedereen die op de MTB uit de voeten kan gelegenheid tot deelname. Afstanden zijn 220, 100, 47 en 27 kilometer en elk afstand heeft een damesuitslag, een herenuitslag en een aantal leeftijdscategorieën. In totaal vier wedstrijden met elk een eigen of een gedeeltelijk eigen parcours.Bevoorradingsposten zijn er voldoende zogenaamde Laafstationenen . Op de 100 km route in totaal 8 laafstationen, waaronder één aan de start en finish.
Limieten
De Start was om 11.15 (in drie blokken met elk 5 minuten tussenpauze) uur. Tijdsluiting om 21.30 uur en een controle punt op 70 kilometer dat voor 19.30 uur bereikt moet worden. Voor de kortere en langere afstanden gelden andere tijden. Op de 220 kilometer moet je bijvoorbeeld voor halftwee het 100 kilometerpunt bereikt hebben, daarna kom je op het 100 km parcours en geldt weer de limiet van halfacht.
Inleiding
Bad Goisern is gelegen in het Salzburger Seen Land niet ver van Salzburg in Oostenrijk, het zogenaamde Salzkammergut .Dit is ook een prachtig vakantiegebied o.a. de Dachstein, zoutmijnen in Hallstatt en de beroemde ijsgrotten. De marathon is kleinschalig opgezet. De organisatie is in handen van een MTB-vereniging en de lokale VVV. Het hele dorp is uitgelopen om mee te helpen. De sfeer is perfect en de organisatie is uitstekend. Geen grote en commerciële organisatie-bureau's, maar een gezellige dorpssfeer. Zelden zo'n goed en strak evenement meegemaakt. Overal mensen die voor je applaudisseren als je voorbij komt rijden. De verzorgingsstations zijn net buffetten ,er is van alles te krijgen,ze staan al klaar om je bidon te vullen met sportdrank of water er zijn ook koeken,fruit,boterhammen,worst noem het allemaal maar op……
Wedstrijdverslag
De 100 kilometer marathon had ik uitgekozen om te rijden want de 47km was maar
zo kort! Je hoefde pas om 11.15 te starten. De "Hollandse Club" wordt door Fred
van Zetten(bekend van mtb-sport.nl) bij elkaar gehouden. Hij steekt overal met
zijn kop bovenuit. Gert-Jan Theunisse is er ook bij. Fred moet nog even uit de
broek en staat spontaan tegen een Oostenrijks oorlogsmonument aan te z**ken. Hij
wordt nog net niet gelyncht door Los Localos.De eerste klim is meteen al behoorlijk pittig, het gaat maar door en door omhoog gemiddeld 10 tot 15 %.Ik had het al behoorlijk zwaar en al een paar keer gedacht waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen, ik lijk wel niet wijs! Na de eerste afdaling kom ik toch een beetje in een ritme en kan aansluiten bij een groepje en maak kennis met eimand uit Ierland die in Salzburg woont.Hij verwonderd er zich over dat een Nederlander in Oostenrijk komt fietsen. Het parcours gaat veel over Wald- en Schotterpfaden ik geniet van de prachtige vergezichten voor zover ik daar tijd voor heb.Tot ongeveer 40km gaat het redelijk goed naar mijn idee, maar het blijkt dan pas echt te beginnen: de Salzberg.
De Salzberg.
Als ik oud ben en in het bejaardentehuis woon, zal ik het er nog over hebben. Je gaat van de oever van de Halstättersee naar het dak van deze marathon op de Durchangsalm op 1.400 meter. Het lijkt niet zo hoog die 1400m maar daar ben ik er pas achter gekomen wat mountainbiken is.
Het eerste deel van de beklimming gaat redelijk goed in vergelijking met het 2e stuk. Ik had mijn tandwielen voor deze marathon aangepast en zeker niet voor niets!! Op het eerste deel moet ik er een paar keer af,dit is pas afzien,maar dankzij de vele aanmoedigingen klim ik er toch weer op en probeer maar weer verder te fietsen op een verzet 22-34!!
Het tweede deel van de beklimming begint waar de tandradbaan eindigt.Hier is ook de ingang naar de zoutmijn, hier zijn we al eerder geweest herinner ik me, toen voelde ik me beter want we waren met de tandradbaan gegaan. Hier begint een asfaltstrook die met zeker 25 á 30 procent omhoog gaat. Welke ontzettende idi**t heeft het in zijn hoofd gehaald om hier asfalt tegen aan de plakken. De weg is zo steil dat ik niet kan blijven fietsen en soms/vaak een stuk(je) moet gaan lopen. Het is zo steil dat ik al lopende niet eens mijn voeten plat op de grond kan krijgen. Ik loop op mijn tenen mijn fiets omhoog te douwen. Dit is gekkenwerk maar het was nog een klein eindje, zeiden ze iedere keer, ik ben op dit stuk wel 2 keer kapot gegaan.
Een paar honderd meter verder is de volgende verzorgingspost. Daar heb ik even gezeten en goed gegeten, en gedronken natuurlijk want het was warm.
Het derde deel van de beklimming van de Salzberg is een onverharde Waldweg. Deze is niet zo moeilijk als de eerste stukken maar krijg het toch wel weer behoorlijk zwaar. Ik ga met sterretjes voor mijn ogen bij een oud vrouwtje op een boomstam zitten. Ze vraagt me of het goed gaat en of ik een slokje water wil.Nou dat wou ik wel en ze vulde zelfs mijn bidon weer met water want zei ze: du musst trinken es wird noch schwer! Ze vertelt ook dat ze denkt dat het gaat regenen en dat het niet ver meer is naar de Trägepassage. Fijn! Daar zit ik nou net op te wachten.
Uit de verte komen renners mij inhalen. Ze hebben allemaal een rood nummerbord,
want het zijn de helden van de 220 km. Blauwe borden zie ik nauwelijks meer,
behalve afdalend naar beneden in plaats van stijgend. Een veeg teken. Een van de laatste blauwe nummerborden is van een Nederlander. Het is Bert Lam Ik ken hem niet persoonlijk, maar wel van naam van www.mtb-sport.nl. Hij had veel last van kramp. We waren allebei niet helemaal okselfris meer en besluiten samen verder op te trekken.
Ik kom bij de Trägepassage - het vierde stuk van de Salzberg - en besluit dat ik me niet zal laten kennen en ga omhoog. Een mannetje van de organisatie vraagt of het nog goed met me gaat.
Al ploeterend kom ik rots voor rots naar boven. Waar laat ik nou die klote fiets. Hij zit nergens lekker. Bert Lam komt me achterop gelopen; ik zie het helemaal niet meer zitten. Zwart voor mijn ogen, kramp in mijn poten denkend dat mijn laatste uurtje geslagen heeft, vertelt hij. Dan begint het te regenen. Eerst zachtjes en daarna hard. Daarna harder. Dan gaat het onweren. Steunenberg en Lam zijn nu net twee eenzame hobbits die samen op weg zijn naar de Doemberg om de ring in het vuur te gooien. Dit is het verschrikkelijkste wat ik ooit heb meegemaakt. Kramp, duizelig, zeiknat. Met onweer in de bergen op een plek waar je alleen maar vooruit kan en zitten blijven niet verstandig is.
Uiteindelijk wordt het bos minder dicht en komen de rotsblokken verder uit elkaar te liggen. We zien ook weer mensen van de Bergrettung en komen bij de verzorgingspost Durchangsalm. We hebben ongeveer 1.000 meter geklommen en zijn nu op 1.500 meter hoogte. Ik eet en drink alles op wat ze nog hebben liggen. De twee Hollandse flaglanders overleggen wat ze verder zullen gaan doen. We besluiten nog geen definitieve besluiten te nemen en eerst naar beneden te rijden tot de controlepost. Daar aangekomen valt de regen nog steeds met bakken uit de lucht en is het nog steeds aan het onweren. We komen elk tot de conclusie dat we maar beter niet verder kunnen rijden en melden ons af bij de organisatie. De lus die vanaf dit punt (km 60) vertrekt en op km 80 op dit punt weer terugkom slaan we over. Als we immergeradeaus gaan, komen we vanzelf weer in Bad Goisern.
Aan de finish worden we als winnaars door het halve dorp toegejuicht. Iedereen is nog komen kijken, ondanks de regen en het onweer. We worden omgeroepen en de mooie meiden geven ons een knip in ons nummerbord en een Finisher-Survivor T-shirt om aan te trekken. Fred en zijn echtgenote en nog een paar andere Nederlanders staan ons op te wachten. Bert Lam voelt zich alsof hij net zestig geworden is en schijnt Fred van Zetten bezworen te hebben dit nooit meer te doen. Wat mezelf betreft, ik voelde me ook niet meer erg lekker vooral toen Fred nog even met een grijns op zijn gezicht zei: het was net een racebaan.